Συνάντησα τον Σωτήρη Γουνελά, το Σάββατο του Λαζάρου στον Τεχνοχώρο,
στην έκθεσή μου «Αγέλαστο σώμα». 
Μας σύστησε ο κοινός φίλος Γιώργος Σιδερής και ανταλλάξαμε κάμποσες σκέψεις που αφορούσαν στην έκθεση και τις εντυπώσεις που δημιούργησε στους επισκέπτες, καθήμενοι στο παρακείμενο μπαρ. 
Μετά από καιρό έλαβα ένα δισέλιδο κείμενό του, σε χαρτί άλφα τέσσερα
γραμμένο με μολύβι. Αφού το διάβασα κάμποσες  φορές, 
είπα φωναχτά "γιαυτό και μόνο  το κείμενο, άξιζε τον κόπο, η δουλειά δύο ετών". 
Αργότερα έλαβα ταχυδρομικώς, την ποιητική του συλλογή
«Νυμφώνας ανοιχτός», από τις εκδόσεις Δόμος, 
με αφιέρωσή του που κατέληγε ως εξής «...για να συνεχίσω τη γνωριμία ».
Τον ευχαριστώ ολόψυχα!!!.




Με αφορμή την έκθεση ζωγραφικής του Δημήτρη Τζάνη το «ΑΓΕΛΑΣΤΟ ΣΩΜΑ» στη γκαλερί «ΤΕΧΝΟ-ΧΩΡΟΣ» Λεμπέση 4 Αθήνα.

Μεγάλη βδομάδα 2014:
Το «Αγέλαστο Σώμα» είναι εδώ και είναι πάσχον.
Συνειρμικά, λόγω των ημερών, είδα ολοζώντανα τη «Μεγάλη εβδομάδα των Παθών» να βιώνει ενσαρκωμένη ως όραμα εικαστικής Αποκάλυψης.
(Παρενθετικά να πώ, ότι σ’ αυτό, βοήθησε τα μέγιστα η μαστοριά του ζωγράφου να ακονίσει με  εξαίσιο εξπρεσιονισμό τον Ποιητικό Λόγο του)
Λοιπόν,
Αφορά το Σώμα της Ανθρώπινης Ύπαρξης, Εκείνης που ανεξάρτητα των θαρεττών ασκήσεων ανεύρεσης πολυχρωμίας, Χαράς, Γέλιου στη Ζωή, γελιέται σκληρά και κατ’ εξακολούθηση, διότι το ΜΑΥΡΟ χρώμα κολλάει σαν Προπατορικό Αμάρτημα σ’ αυτό το Πολύπαθο και Πολυπόθητο Ανθρώπινο Σώμα (του Κόσμου).
Αφορά και μένα προφανώς·
Το ΜΑΥΡΟ της Απαγόρευσης, του Σκότους, του Φόβου, του Πόνου, της Απώλειας, του Απαρηγόρητου Λυγμού, έρχεται να Σφραγίσει με την Παρουσία του, το Αναπόφευκτο Αιώνιο Γέλιο του Θανάτου πάνω στα Αγέλαστα Σώματα των Συφοριασμένων της Ουτοπίας.
Ο Ζωγράφος-Δημιουργός, αποκαλύπτοντας το Αδυσώπητο Πρόσωπο του Σκότους με ωμότητα, σε μετεωρίζει στην Άκρη του Αβυσσαλέου Γκρεμού του Κάτω Κόσμου, ενώ ΣΥΓΧΡΌΝΩΣ σου αποκαλύπτει το Πάσχον Σώμα ως αντίπαλο δέος, διότι αναμοχλεύει την Ουτοπία να ΥΠΑΡΞΕΙ ως Αναστάσιμο Πάσχα!

Οι Ασθενείς  του ζωγράφου, εκτροχιασμένοι στην Τραγική τους Εκμηδένιση. (Κελύφη Μνήμης, σώματα αγέλαστα).
Οι Εσταυρωμένοι του, βασανισμένα κορμιά σε κελιά, πάσχοντα σώματα, αιμάτινα, γεμάτα Μνήμη, Σωματοποιούν το Πάσχα της Λύτρωσής τους!
Ακραία Αντίθεση ατέρμονης, άνισης μάχης, όπου, ο Αιώνιος Μακελλάρης της Αλληλέγγυας Μνημοσύνης του Σώματος την μακελλεύει, ΜΗ Τυχόν και Φτερωθεί ως Ψυχή στη Θέωση του Μεγίστου Πάσχα!
Το Χαίνον Ερυθρό Χρώμα, Κυρίαρχο Σημαίνον της Ζωής και του Πάθους της, Κυρίως εκείνο το Υπόρρητο στους πίνακες του ζωγράφου, ως Αιμάτινος Τόπος, ως Σινδόνη αποτύπωσης του Ασίγαστου Ανθρώπινου Δράματος (αντίστοιχης Εκείνου στο Σταυρό), ως Νίκη της Μνήμης επί της Λήθης, της Ζωής επί του Θανάτου, ως Ευλογημένη Σφραγίδα της Ανθρωπιάς, ως Τόπος Αυγεινός για να Υπερ-τονίσει το ΜΑΥΡΟ πρόσωπο της Μαύρης Τρύπας του Κόσμου.
Για μένα,
ο Δημιουργός-ζωγράφος, ως Συμπυκνωτής Χρονομέτρης, μού αποκάλυψε το φάσμα της ανθρώπινης ύπαρξης ως Μέγα Θαύμα μέσα στο Πεδίο του Σκότους (της Επικράτειάς του) το οποίο ΟΥΔE’ΠΟΤΕ ΘΑ ΓI’ΝΕΙ ΠΑΙΔΙ’!
Εύγε Μεγάλε Δημιουργέ!
Σ’ ευχαριστώ που Σήμερα Κοινώνησα Θρησκευόμενος τον Άνθρωπο!



Τα Λαζαράκια, ναί, υπήρξαν
μια γοητευτική αφορμή, όπως πάντα,
ντυμένα με την ψυχή της λαϊκής
παράδοσης, ώστε νά ξετυλιχτεί
το «κουβάρι» της ανθρώπινης ύπαρξης.)


Η συμπύκνωση του κειμένου σε στίχους·
Αγέλαστο το Σώμα
Με Φιμωμένο Στόμα
Γυμνό Μεσ’ τον Χειμώνα
Ανθίζοντας την Άνοιξη
Σε Φιλώ με Κατάνυξη
Παιδί με Θρώσκον Σώμα.
    
16-4-2014

ΣΩΤΗΡΗΣ ΓΟΥΝΕΛΑΣ#


# .:BiblioNet : Γουνελάς, Σωτήρης κια, ﷽﷽﷽﷽﷽ευου Σήους (της Επικράv




******************************






Γιατί αληθινά, Κύριε, η καλύτερη μαρτυρία

Που μπορούμε να δώσουμε για τον αυτοσεβασμό μας,

Είναι αυτός ο αψύς λυγμός που κυλά απο γενιά σε γενιά

Κι έρχεται να σβήσει στην όχθη της αιωνιότητάς Σου!

Κάρολος Μπωντλαίρ
ΣΗΜΕΙΩΜΑ, ΓΙΑ ΤΟ «ΑΓΕΛΑΣΤΟ ΣΩΜΑ»
Όταν χρειάστηκε να ανακεφαλαιώσω τους λόγους, που με οδήγησαν να παρουσιάσω την εικαστική έκθεση και το event με θέμα «Λαζαράκια», στο βιβλιοπωλείο Πράξις, στο Ηράκλειο της Κρήτης, το Σάββατο του Λαζάρου το 2013, ουσιαστικά είχα πάψει πια να τους θυμάμαι. Είχε περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα κι όπως συμβαίνει κάθε φορά όταν κλείνει ο κύκλος μιας εικαστικής ενότητας, προσπαθείς να αποφορτιστείς απ’ αυτήν και να περάσεις  δημιουργικά στην συνέχεια. Η πρόταση να επαναλάβω την ιδέα στην Αθήνα, την επόμενη χρονιά, με γέμιζε με ευθύνη επαναπροσδιορισμού του θέματος, στη δύσκολη περιοχή του «Αγέλαστου σώματος» αυτή τη φορά και μιας εσωτερικής αμηχανίας που γεννά το ερώτημα, ποιό είναι το υποκείμενο αυτής της καταγραφής. Τελικά αναφέρεται η σκέψη σ΄εμάς ή στους άλλους; Και η “ενόραση”, που είναι σα να ονειρεύεσαι με ανοικτά μάτια, για κάτι ισχυρό και σκοτεινό, μια “θεία μανία” να σε κατακλύζει, που όμως, νοιώθεις πως το ελέγχει ο “άλλος” και σου υποδεικνύει την θεματολογία στην εξέλιξή της, πού θα οδηγούσε;
Μελέτησα αρκετά για την κάθοδο του Οδυσσέα στον Άδη, στη ραψωδία Νέκυια της Οδύσσειας,  κατόπιν, του Θησέα ξεχασμένου στο θρόνο της λήθης, της σύλληψης του Κέρβερου απο τον Ηρακλή, και του απείθαρχου Ορφέα και ολοκλήρωσα με μια Χριστιανική εκδοχή. Αυτήν του Λαζάρου, που όλοι γνωρίζουμε οτι σηματοδοτεί την επιστροφή και την έννοια της Αναστάσεως. Αυτές οι συμβολικές εικόνες, τα ψυχικά συμπλέγματα απωθημένα στο βάθος μιας περιοχής του ασυνείδητου που απο την παιδική ηλικία έρχονται να συμπληρώσουν αυτό που θα λέγαμε ενδιάμεσος χώρος της θεματολογικής προσέγγισης, ορίζουν μια επιστροφή απο την φαντασία, στην εσωτερική αλήθεια και την αγέλαστη πλευρά της. Όλα τα διαβάσματα είχαν ένα κοινό τόπο. Εάν κάποιος επέστρεφε απο τον "άλλο κόσμο", τί συμπεράσματα θα κόμιζε σ’εμάς και ποιά ήταν αυτά που ο Λάζαρος κράτησε  σιωπηλός και αγέλαστος στην υπόλοιπη ζωή του, μετά την εμπειρία του με τις χθόνιες, σκοτεινές δυνάμεις.
 Ένας επιπρόσθετος λόγος που το θέμα είχε ενδιαφέρον, ήταν η Ελληνικότητά του. Μια παράδοση ετών με κάλαντα που τραγουδιώνται ακόμα και στις μέρες μας, σε πολλά μέρη της Ελλάδας, μαζί με τα ψωμάκια σε σχήμα μικρών παιδιών που προσφέρονται το Σάββατο του Λαζάρου με την ευχή: “φάτε λαζαράκια νάχετε ψωμάκι στο σπίτι σας όλη τη χρονιά.” Έτσι, στήθηκε τότε το event, κάπως έτσι και σήμερα με τα έργα να κρέμονται στα ράφια του βιβλιοπωλείου ή της  γκαλερί και δεκάδες ψωμάκια να μοιράζονται στους επισκέπτες (αντι-δώρου) ανταλλάσσοντας ευχές. Η χαρμόσυνη αυτή ατμόσφαιρα είχε ουσιαστικά διηθήσει την πνιγηρή εικονογράφηση του μαύρου αυτού θέματος “ξορκίζοντας” μακριά το “κακό”.
Στο εικαστικό μέρος, η αποδομημένη εικόνα του σώματος της Σταύρωσης, κάποιες φορές σε κατακόρυφη θέση με τα σπλάγχνα να διαγράφονται, με καρδιά παλλόμενη και την τραγικότητα να αναβλύζει στο κόκκινο χρώμα, συνθέσανε ένα τοπίο μελαγχολικής γλυκύτητας. Τα φασκιωμένα μωρά, τα “Λαζαράκια”, άλλοτε παρακολουθούν εκστατικά τα δρώμενα με έντονη την εσωτερική τους ασφυξία, κάποιες φορές σε απόλυτη μοναχικότητα, λες και συνειδητοποιούν το φιλοσοφικό ζητούμενο της ύπαρξης. Μας θύμιζουν την “έκφραση” της αγιογραφίας, χωρίς κανένα όμως κανόνα της, μέσα απο ένα απόκρυφο περιεχόμενο. Οι ψυχολογικές μεταπτώσεις που διαγράφονται στο πρόσωπό τους, έχουν το κύριο βάρος της θεματικής ερμηνείας.
Τα «Αγέλαστα σώματα», σαν εφήμερη δράση, παρουσιάζουν τον εσωτερικό τους πλασματικό κόσμο συχνά καταγεγραμμένο από στίχους διαφόρων ποιητών, (Δάντης, Άγρας, Λαπαθιώτης) σπαράγματα των ημερολογίων του Κάφκα και αρκετές βιωματικές υπενθυμίσεις, ιδέες, αριθμούς τηλεφώνων, ονόματα φαρμάκων, χίλια δυό που σημειώνουμε σε χαρτάκια, για να μην τα λησμονήσουμε, κάτι σαν αυτόματη γραφή ανεκπλς ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽πυμιήρωτων επιθυμιών και βέβαια πολύ σύντομα ανήκουν στο παρελθόν. Διαφορετικές εκδοχές της ιδέας έρχονται να ολοκληρώσουν ένα σύνολο από ανθρώπινες παθήσεις, σώματα σε πτώση, άκαμπτες προσωπικότητες που δεν χώρεσαν μέσα τους το γέλιο, καθημερινοί άνθρωποι στον οριακό τους βίο.
Αρκετοί από τους πίνακες αφορούν προσωπικά βιώματα. Ο ηρωικός κόκκορας “Μήτσος”, το “Αεροβάπτισμα”, το “Αναστάσιμο”, οι “Προσευχές” που αποδίδονται συνήθως με παραβολικό τρόπο, διατηρώντας παρ'όλ'αυτά περιγραφικότητα και αυτοσαρκασμό.  Κάποιες άλλες φορές, αναζητώντας λύσεις στις διαχειριστικές δυσκολίες του θέματος δανειζόμενος το χιούμορ σαν την μοναδική απάντηση στις ανθρώπινες αδυναμίες, δόθηκαν με σχεδόν γελοιογραφική παραμόρφωση στην δομή του έργου, εντυπώσεις και συναισθήματα που οδηγούσαν με βεβαιότητα στο συμπέρασμα πως η ανθρώπινη ζωή δεν είναι ένα απολαυστικό ταξίδι μόνο, αλλά διαμάχη του μοιραίου με την απελπισία, ένας ψυχολογικός εξπρεσσιονισμός της ζωής, ας πούμε, του Προμηθέα εκεί όπου τα πάθη της ψυχής εξιδανικεύονται.
Σκηνές αποκάλυψης σε παγερή σιωπή, μακέλεμα σωμάτων και ψυχών, μια τέχνη νοητική δίχως προσπάθεια απεικόνισης του διακοσμητικού ωραίου, με έμφαση, στο υποσυνείδητο ή αυτό που θα ορίζαμε αόρατο, όπως οι προσωπικοί εφιάλτες, οι φοβίες, τα πάθη, οι κατάρες, δηλαδή, ή εσωτερική αλήθεια του θείου ή του ανθρώπινου έρχονται να ξεγελάσουν και να παρηγορήσουν την ψυχή.
 Οι συμβολισμοί εδώ παίρνουν τον κύριο ρόλο. Τα αινιγματικά “Σιαμαία”, η “Λαζαριάδα”, το “Ψυχολογικό οίδημα και άλλα φέρνουν με ειλικρίνεια στο προσκήνιο, το κοινό μεταφυσικό ερώτημα του θανάτου, ερώτημα που κάποια στιγμή θα απαντήσει ο καθένας, μέσα από την φιλοσοφική του θεώρηση «με τέχνη και ευγένεια ενδύναμος απο την θεϊκή παρουσία και την ανθρώπινη αγάπη», όπως ο Αμλετ μας συγκινεί με τον τραγικό τόνο της μοίρας του όπου εκφράζεται συγκλονιστικά κάτι τόσο ανθρώπινο, που πρέπει να υπερνικήσουμε τον εαυτό μας, να το αφομοιώσουμε, μια τολμηρή προσωπική φωνή ή μια καθαρά ποιητική προσέγγιση.

Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν  ήταν χαρτί, πανί, μολύβια και λάδια. Ο χώρος οργανώνεται με απλότητα, δίνοντας ουσιαστικό προβάδισμα στο  κυρίως θέμα, δίχως παιγνίδια της προοπτικής και χρωματικό πλούτο, συχνά με πλακάτα χρώματα στο φόντο,  με σκληρή γραμμή περιγράμματος, μια λιτότητα που εκφράζει διεισδυτικά το "εσωτερικό" βάσανο του Σίσυφου υπερβαίνοντας τα στενά όρια της ατομικής περιπέτειας και δημιουργεί μια μυστηριακή απόμακρη ατμόσφαιρα.
 Στα παρόντα βήματα, η έρευνα θα στρέφεται σ΄ έναν κόσμο δίχως γέλιο, σε μυθολογικό συνδυασμό με πρόσωπα και καταστάσεις που παραπέμπουν στην τύχη και την αναγκαιότητα της μορφής, που ανυψώνεται πάνω από τα πάθη, μέχρι την κατάκτηση της πνευματικής ελευθερίας μια συνεχής εικαστική δουλειά, δίχως τέλος, που όπως λέει και ο Φ. Κάφκα «η δουλειά κλείνει όπως μπορεί να κλείσει μια πληγή που δεν έχει γιατρευτεί».

                                                                                                      Δημήτρης Τζάνης

ΚΟΡΤΙΖΟΝΙ 100X120cm-Mixed media